Vanochtend staat er een workshop gepland met een groep van 6 personen.
Iedereen is op tijd en om 10 uur starten we onze tocht naar de bronstplek ( wees voorbereid want het zal een lang blog worden).
Het doel is drieledig,
1 .het leren fotograferen van dieren in de vrije natuur met een specifiek onderwerp ( Bronst)
2 vossen fotograferen.
Het 3e doel is om te leren foto's te maken met weinig beschikbaar licht zoals op de bronstplek.
Voor een deel van de groep was dit de eerste kennismaking met de AWD en stonden dan ook al direct klaar toen we op ruime afstand een damhert spotten.
Verwend als ik ben lieten we deze gelegenheid maar even lopen, maar verderop diende zich wel een betere kans aan, 2 dames die rustig om zich heen stonden te kijken op een redelijke afstand.
Het is mooi om te zien hoe de hindes opgaan in hun omgeving, je moet in veel gevallen een getraind oog hebben om ze te spottten, daarom zien zoveel mensen maar zo weinig herten :)
Doorgelopen naar de bronstplek hoorden we van verre al het geburl, en een zeker spanning maakte zich van iedereen meester, wat zouden we te zien krijgen, en welke uitdagingen zouden ons wachten, en die uitdagingen waren niet alleen de lichtomnstandigheden .
Op de bronstplek aangekomen was het er al redelijk druk, maar we konen een mooie spot vinden vanwaar we onze blik konden richten op een Damhert die rustig lag bij te komen van de zaken die geweest waren.
Het probleem hier was wel het licht en de lange sluitertijd die dat met zich meebracht, iedereen gebruikte braaf het statief, maar nog werden we geconfronteerd met lange sluitertijden.
Camera op AV, hoge ISO en een diafragma 1 stop kleiner dan volledige opening, dat is de truc voor deze omstandigheden, en dan zorgen dat je sluitersnelheid overeenkomt met de Millimeters van je lens ( voor een non-is lens, maar ook voor een IS lens) is dit in mijn optiek de beste setting.
Het gedrag van de herten was zoals je van de bronststijd mag verwachten, stoer en natuurlijk vol bravour .
De spanning van zoveel grote damherten in een zo kleine opmgeving was gewoon voelbaar en hier en daar rook je de geur van urine vanuit de bronstkuilen, hetgeen je het idee gaf alsof je in een stal stond.
Het burlen was overal om ons heen en maakte een soort roesgevoel los, het was onwerkelijk om tussen zoveel geweld te staan en foto's te kunnen maken.
Ik noem dit stuk van de AWD altijd het Harry Potter bos vanwege de sfeer die hier tijdens de bronsttijd hangt.
Tussendoor veel aanwijzingen gegeven om te komen tot mooiee composities, maar niet altijd had je het voor het kiezen, want een mooi moment duurde vaak maar kort en om dan een positie voor een mooie compositie te vinden daar is geen tijd voor.
Dat maakt natuurfotografie ook zo boeiend, elk moment is weer een nieuwe uitdaging.
Vooral de afgeknapte takken en bomen vormden een uitdaging, maar aan de andere kant vormden ze ook een mooi lijnenspell vanwaaruit je mooie doorkijkjes kon maken.
Karakteristiek voor de bronsttijd is ook het vlaggen van de de herten, de houding die ze hierbij aannnemen is imposant en mooi, en ook fotogeniek.
Zodra een hert stond te vlaggen hoorde je overal om je heen de sluiters klikken.
Mooiste positie is dan ook vanuit het profiel omdat je dan de juist verhoudingen van de aangenomen houding goed kunt zien.
Plotseling was het zover, je hoorde het klappen van geweien tegen elkaar, en het burlen nam in alle hevigheid toe, de strijd was losgebarsten.
Omzichtig begaven we ons naar het geluid maar zodanig dat we niets zouden verstoren.
Wat we zagen en hoorden was geweldig, 2 herten stonden recht tegenover elkaar en met korte tussenposen klapten ze met hun geweien tegen elkaar, wat een lawaai.
Van een afstandje keken we toe wat er zich afspeelde, en maakten de ene na de andere mooie shot, maar later bleek dat er toch wel veel bewogen beelden bij zaten door de snelheid van het gevecht in relatie tot de sluitertijd.
Zelf heb ik ene experimentje gedaan om die snelheid te gebruiken bij een redelijk abstract beeld, langzame sluitertijd en bewogen.
Maar er waren ook voldoende goed beelden.
Het is mooi te zien hoeveel kracht er van de dieren uitgaat als ze zich op elkaar storten, verwonderlijk is wel dat het meestal gepaard gaat met wat lichte verwondingen en bijna nooit tot bloederige taferelen komt.
Soms kom je wel eens eentje tegen die in de strijd iets verloren is.
Af en toe was er even een kleine pauze tussen het vechten en dat waren de momenten waarop je de mooiste platen kon maken, mits ze natuurlijk zo gingen staan dat je er een mooie compositie van kon maken.
Je zag ook mensen van positie veranderen om een andere compositie te krijgen , het was een leuk tafereel en af en toe vroeg ik mij af wie nu wie bekeek.
De winnaar van het geheel hoopt natuurlijk dat er veel hindes voor hem kiezen, en dat is in de praktijk ook meestal zo, en de verliezer, tja die loopt, in sommige gevallen rent, van het strijdperk om het volgend jaar of op een andere plek weer te proberen.
Op de weg naar de vosen kwamen we ook naast het pad nog een strubbeling tegen, en deze beide heren toonden geen enkele aandacht voor ons voorbijgaan zodat we in het mooie zachte licht prachtige opnames konden maken.
Ook hier ging het hard tegen hard.
Bij de vossen aangekomen zat er een meneer in het schuilhutje bij de ijsvogel te wachten op wat komen ging.
Een van de workshop deelnemers zei: "kijk die man heeft zijn hond meegenomen, mag dat" ??.
Toen pas zag ik dat de vos vlak naast hem zat te wachten op wat hapjes of kruimels, alsof het een hond was die naast zijn baasje had plaatsgenomen.
Even fluiten en daar kwam de Reinaert al naar ons toe.
Verbazing alom bij enkelen dat deze vos zo dichtbij kwam.
Niet alleen dichtbij zodat je met je 70-200 nog teveel millimeters had, maar ze gaf ook nog een hele mooie poseershow, te mooi om er niet van te genieten en het fotograferen bijna te vergeten.
Wat is ze toch prachtig deze dame, en dat liet ze ook van alle kanten zien, inclusief lekker gapen om wat andere dan geposeerde foto's te krijgen.
Ook en profiel is het en prachtig dier.
Er zijn ik weet niet hoeveel plaatjes van haar geschoten, en het was dat de tijd het aangaf om te gaan, maar anders waren er nog vele kaartjes vogeschoten van dit prachtige dier.
Op de terugweg naar het Panneland kwamen we nog een paar dames damherten tegen en eentje die zo mooi verstoppertje ging spelen dat menigeen hem niet gezien heeft, schutkleur en omgeving gingen zo mooi in elkaar op.
Bij het laatste schuilhuisje op de de berg stond een damhert zo mooi op de heuvel in het licht dat we het niet konden laten om hier een plaatje van te schieten.
Thuis heb ik deze nog bewerkt om het moois er maximaal uit te halen, het resultaat is persoonlijk, maar voor mij erg mooi.
Het was een prachtige ochtend waarin iedereen veel gezien, beleefd en geleerd heeft, en het enthousiasme van de groep was hier zeker debet aan.
Klaas
