Ik begon eerst met mijn 70-200 lens, en soms was dat nog te weinig, maar met een beetje croppen zijn het toch acceptabele beelden geworden.
Leuk was wel dat ook de schuwe soms nieuwsgieriger waren dan ik zou denken en enkelen kwamen ook terug nadat ze er eerst vandoor gingen.
Als je een tijdje op dezelfde plek blijft zitten waar je ze hebt gezien, en het blijft daar rustig dan maak je kans dat de nieuwsgierigheid het gaat winnen van de angst.
Ik zet dan ook vaak mijn camera op een statief en wacht dan geduldig af,
Met langzame bewegingen zet je dan je toestel in de juiste richting en drukt af met een afstandsbediening, best wel spannend om te zien wat je dan uiteindelijk gemaakt hebt.
Het was een geweldige wandeling die ik niet snel zal vergeten,
Opvallend was wel dat ze allemaal erg mager lijken zo zonder wintervacht.
De rugzakmodellen lieten zich uitbundig vastleggen, uitdaging is dan wel om ze in een mooie lichtval te pakken, maar dat was niet moeilijk want ze zaten ze zich vreselijk uit te sloven.
Van mij geen eten, maar oh oh wat doen ze hun best om je over te halen.
Hopelijk zet het mooie weer door en kan ik binnenkort weer eens een vroege tocht maken, de zonsopkomst in de AWD zijn altijd adembenemend.
tot zover dit verhaal, en ik hoop dat de Reinaerts nog niet vervelen.
Mijn volgende blog zal ik wat perikelen beschrijven van de watervogels achter ons huis, met verrassende foto's :)
Klaas
