Donderdag 7 oktober 2010 Ingang Panneland

7 oktober, ik ben al enkele dagen behoorlijk grieperig, zit dan ook al 3 dagen binnen, en krijg het gevoel dat de muren op mij af komen.
Dus vanochtend goed aangekleed en de deur uit gegaan richting Panneland, ik heb behoefte aan frisse lucht, zonlicht en natuur.

Ik ga bij Panneland de AWD in en sla direct rechts af, mijn favoriete laantje in.
Bij de driesprong links af het paardenpad volgend.
Na een stukje kom ik gelijk een mooi damhert tegen die trots en fier staat te showen in de buurt van enkele dames.



Verderop kom ik bij de overgang van het kanaaltje en zie rechts uit mijn ooghoek een groepje staan die naar de overkant wil, 1 voor 1 springen ze over het kanaaltje, de ene er over, de ander er in en zwemmend.
Helaas geen foto's van want mijn lens besloeg plotseling ( hoe het kon weet ik ook niet, is weer een onderzoekje waardig), maar het was een mooi gezicht en dus komt dat op het verlanglijstje.

Bij het schuilhok aangekomen steek ik schuin over en ga het bos in richting Vliegermonument.
Onderweg daar naartoe hoor ik al aardig wat burlen, en besluit op het geluid af te gaan.
Wat een geluid zeg, prachtig het is alsof je terug gaat in de oertijd.
Het is nog een beetje donker door de mist en daardoor komt er een mysterieuze sfeer over het landschap.



Af en toe sta ik stil om me te oriënteren op het geluid, en ga steeds meer naar de richting van waar het vandaan komt.
Ik sta weer even stil en oriënteer me voordat ik weer een stukje verder sluip, ik moet nu echt dichtbij zijn.
Het volgende moment denk ik dat mijn hart wel 3 keer vergeet te slaan, ik hoor een burl op nog een 5 meter afstand op rechts en schrik me een ongeluk.
Het damhert staat op ( ook geschrokken van mijn aanwezigheid)en we kijken elkaar enige tijd aan, ik krijg de kans om enkele foto's te maken.
We hebben elkaar dus nooit opgemerkt en schrokken ons allebei een hoedje, maar het was een schitterend moment wat ik niet had willen missen, ik hoor het geluid nu nog :)



Het hert ging echter weer liggen en toonde me geen blik waardig, ik was geen tegenstander op dat gebied.
Verderop zag ik dit hertje in de mist staan luisteren, ze stond werkelijk wel een kwartier lang bewegingsloos voor zich uit te staren.


Na een korte pauze bij het vliegermonument ( griep eist toch zijn conditionele tol) weer rustig aan terug gelopen, de zon kwam prachtig door de bomen en ook door de veel aanwezige Spinnewebben.



Op het laatste stukje nog dit hertje weten te " schieten" , zeker een zware nacht gehad :)


Mijn frisse lucht was binnen, ik heb genoten van alles wat ik heb meegemaakt, en voelde me echt een stuk beter toen ik thuis kwam.
Deze spitser schijnt "Tot Ziens" te zeggen


Klaas